Bard's Tale

Ο Πράσινος Βάρδος και η Επιστροφή με το Ουίσκι
(Αρχική δημοσίευση: Ιανουάριος 2002, Computer Games Magazine #19)

Νομίζω ότι ήταν στην πράσινη οθόνη του Amstrad CPC 6128 όταν είδα για πρώτη φορά αυτόν τον τίτλο: Bard’s Tale. Στο παιδικό μου τότε μυαλό (βέβαια, πολλοί σήμερα μου λένε ότι ακόμα παιδικό είναι), αυτό το όνομα έμοιαζε με κάτι μαγικό- ένα παραμύθι με μοχθηρούς, μυστήριους μάγους και γενναίους πολεμιστές, με σμαραγδένιους δράκους, υγρά κελάρια και ερειπωμένες πόλεις, με νάνους, ξωτικά και γίγαντες, με κατάρες, ξόρκια και αινίγματα… Μετά από μερικά βογκητά του προβληματικού μα ηρωικού drive του CPC, διαπίστωνα πως είχα τελικά δίκιο.

Το Bard’s Tale κυκλοφόρησε το 1987 από την Electronic Arts. Όπως και τα περισσότερα παιχνίδια που φιλοξενούνται από την στήλη αυτή κάθε μήνα, δεν κυκλοφόρησε μόνο για τα PC (μην σκέφτεστε τίποτα φοβερό- έκδοση DOS και χρώματα σε EGA). Όλα τα θρυλικά μηχανήματα της εποχής, από τον C64 μέχρι την Amiga είχαν το προνόμιο να απολαύσουν την τριλογία του Bard’s Tale, ένα από τα κλασσικότερα role-playing όλων των εποχών. Το στήσιμο του παιχνιδιού ήταν απλό ενώ τα γραφικά του δεν ήταν το μεγάλου ατού του: ένα κομμάτι της οθόνης είχε τις πληροφορίες των χαρακτήρων της ομάδας, ένα μικρό κομμάτι αποτελούσε το παράθυρο από το οποίο βλέπατε στον χώρο γύρω σας κι ένα τρίτο ήταν γενικής χρήσης που περιέγραφε τις μάχες, τα inventories και τα πορτραίτα των ηρώων ή των πλασμάτων που αντιμετωπίζατε.


Τον ρόλο του προαναφερθέντα ‘μυστήριου και μοχθηρού μάγου’ έπαιζε ο Mangar, o οποίος είχε καταδικάσει την πόλη της Skara Brae σε αιώνιο χειμώνα και είχε γεμίσει τους δρόμους με σατανικά πλάσματα που διψούσαν για αίμα. Ο σκοπός σας ήταν να δημιουργήσετε μια σωστή και ισορροπημένη ομάδα έξι ηρώων, η οποία θα έπρεπε να εξερευνήσει πύργους και περάσματα, υπονόμους και υπόγεια, κελάρια και κατακόμβες μέχρι να βρει τον τρόπο να νικήσει τον παντοδύναμο μάγο και τα τέρατά του. Υπήρχε θυμάμαι μεγάλη ποικιλία στις κλάσεις των χαρακτήρων, δεκάδες ξόρκια κι ακόμα περισσότερα όπλα, πανοπλίες και μαγικά αντικείμενα. Το παιχνίδι περιελάμβανε διαφορετικές κλάσεις μάγων με ξεχωριστά σετ ξορκιών, κλέφτες με τις κλασσικές ειδικές ικανότητες, αρκετές υποκατηγορίες πολεμιστών (hunters, paladins, warriors και monks) και φυσικά τους βάρδους που με τα πανέμορφα τραγούδια τους (που δεν ήταν τίποτα άλλα παρά μπιπ και τουίπ από το ηχείο) έδιναν θάρρος και το πλεονέκτημα στην μάχη στους συντρόφους τους. Με λίγα λόγια, όλα όσα βλέπετε στα σημερινά RPGs (κλάσεις, ξόρκια, μπουντρούμια, αντικείμενα, γρίφοι και όπλα), έχουν τις ρίζες τους κάπου εκεί…στο δωμάτιο με τους 396 berserkers, τις Mithril Plates και το Roscoe’s Emporium.

Αυτό όμως που μου έχει μείνει περισσότερο από το παραμυθένιο αυτό παιχνίδι (και το πράγμα που με κάνει να χαμογελάω τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές- ελπίζω το ίδιο να κάνει και για σένα, ω, ρομαντικέ gamer), είναι τα χαρτάκια. Τετραγωνισμένα φύλλα με χάρτες των πόλεων, των κελαριών και των μπουντρουμιών, χαρτάκια με ξόρκια, με όπλα και με τέρατα, σημειώσεις γρίφων και πληροφοριών…το γραφείο μου έμοιαζε με τρελού επιστήμονα που σημειώνει παντού αλλόκοτες φόρμουλες και χημικές ενώσεις. Βλέπετε, τότε δεν υπήρχαν ούτε auto-maps, ούτε journals και notebooks μέσα στο παιχνίδι που κρατάνε λογαριασμό εκ μέρους σας για όλα τα σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν. Σήμερα, όλα τα RPGs έχουν αυτόματη χαρτογράφηση, αυτόματο σημειωματάριο, αυτόματο ημερολόγιο, αυτόματη λίστα για ότι σκοτώνετε, αυτόματος κατάλογος για στοιχεία και άλλα πράγματα που ξεκινούν με το πρώτο συνθετικό ‘auto’. Στην προσπάθειά τους να κάνουν ένα ‘δύσκολο’ είδος παιχνιδιού (που απευθυνόταν σε συγκεκριμένα άτομα μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας) πιο κατανοητό κι ευπρόσιτο στο ευρύ κοινό, οι εταιρείες άρχισαν να υποβαθμίζουν χωρίς να το καταλάβουν το επίπεδο ποιότητας των παλιών παιχνιδιών με αποτέλεσμα τα πλήρως αυτοματοποιημένα παιχνίδια που δεν χρειάζεται προσπάθεια να τα τελειώσει κανείς- απλά χρόνο.

Αυτό που μάλλον θα γνωρίζετε, είναι ότι το Bard’s Tale ακολούθησαν οι δύο εξίσου επιτυχημένες και αγαπημένες συνέχειες που χρησιμοποιούσαν την ίδια περίπου μηχανή γραφικών και gameplay: το Bard’ Tale 2, The Destiny Knight και το Bard’s Tale 3, Thief of Fate. Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας έπρεπε να ενώσετε τα εφτά κομμάτια του Destiny Wand και να νικήσετε με αυτό τον κακό Archmage Lagoth Zanta ενώ αυτή την φορά μπορούσατε να ταξιδέψετε σε πολλές ακόμα πόλεις, όχι μόνο στην Skara Brae. Στο τελευταίο μέρος, έπρεπε να εντοπίσετε και να νικήσετε τον Tarjan (τον Mad God από το αρχικό παιχνίδι), ο οποίος είχε σχεδόν καταστρέψει την Skara Brae. Μπορεί να υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία στους γρίφους, τις τοποθεσίες και τις κλάσεις και πολλά περισσότερα ξόρκια κι αντικείμενα, αλλά υπήρχε επίσης και το Auto-mapping…το πρώτο σημάδι ότι τα πράγματα είχαν αρχίσει να χαλάνε και να γίνονται πιο εμπορικά και κάλπικα.

Αυτό που ίσως όμως δεν γνωρίζετε σχετικά με την εξέλιξη της σειράς, είναι πως ανά πάσα στιγμή θα έχουμε στα χέρια μας το Bard’s Legacy- Devil Whiskey, μια αναβαθμισμένη έκδοση του πρώτου παιχνιδιού, την οποία δεν έχει αναλάβει κάποια εταιρεία απλά μια παρέα από ερασιτέχνες και ρομαντικούς προγραμματιστές και καλλιτέχνες (ενημερωθείτε περισσότερο στην διεύθυνση www.bardslegacy.com). Πάλι καλά που υπάρχουν και μερικοί τέτοιοι τρελαμένοι τύποι που κάνουν εξωφρενικά πράγματα μόνο και μόνο για να κάνουν την πλάκα τους, γιατί οι σοβαρές πολυεθνικές εταιρείες πολλές φορές ξεχνάνε ότι μπορεί να είμαστε ονειροπαρμένοι αλλά όχι αφελείς και ότι μπορούμε να καταλάβουμε πότε ένα παραμύθι είναι ψεύτικο και ότι δημιουργήθηκε για να πουλήσει και όχι να συγκινήσει.

Γιατί μην ξεχνάτε ότι στην βάση του, ένα παιχνίδι στον υπολογιστή δεν διαφέρει πολύ από ένα βιβλίο, από μια ταινία ή (γιατί όχι) από μια συνεύρεση με τους φίλους σας για ένα κλασικό ‘επιτραπέζιο’ role-playing (ας μην ξεχνάμε ότι από εκεί ξεκίνησαν όλα πριν από τρεις δεκαετίες). Ο σκοπός είναι να μπείτε έστω και για λίγο σε έναν άλλο χαρακτήρα- στο Alter Ego σας, να ζήσετε μαγικές περιπέτειες και να ξεχάσετε για λίγο ότι γράφετε εξετάσεις ή ότι έχετε συμβούλιο την Δευτέρα ή ότι ο μικρός θέλει άλλαγμα ή οτιδήποτε άλλο (συμπληρώστε εσείς το κενό). Τώρα αν καταφέρετε να το συνδυάσετε έτσι ώστε να μπορέσετε να παίξετε τον βάρδο και να πείτε και κανένα τραγουδάκι στην παρέα, τόσο το καλύτερο.