Heroes of the Lance

Οι ήρωες που βγήκαν από τους θρύλους
(Αρχική δημοσίευση: Οκτώβριος 2003, Computer Games Magazine #38)

Στα τέλη της δεκαετίας του 80 πια είχαν βγει πολλά RPG για τους home και DOS βασισμένα σε γνωστούς κόσμους και ονόματα των pen & paper. Τα Pool of Radiance, Curse of Azure Bonds και Secret of Silver Blades της λεγόμενης σειράς Gold Box (όλα στα Forgotten Realms), τα Gateway to the Savage Frontier και Treasures of the Savage Frontier (πάλι στην Faerun αλλά πολύ βόρεια!) και τα Champions of Krynn, Death Knights of Krynn και Dark Queen of Krynn του αγαπημένου κόσμου του Dragonlance. Οι φανατικοί goth του Ravenloft και οι power-gamers του Dark Sun έμειναν απογοητευμένοι από αυτό το κύμα των RPG. Όπως και να έχει, εκείνη την εποχή τα RPG με αυτό το στήσιμο έπεφταν βροχή. Κανείς όμως δεν είχε εξερευνήσει τις προοπτικές ενός παιχνιδιού σε κλασσικό κόσμο της, τότε, ΤSR αλλά σε άλλο είδος παιχνιδιού.


Κανείς; Όχι ακριβώς… στα coin-ops (πότε είναι το μνημόσυνο) κυκλοφορούσαν μερικά AD&D. Υπήρχε επίσης το Hillsfar- ένα περίεργο παιχνιδάκι με puzzles και action sequences, το War of the Lance- ένα ιδιότροπο RPG- wargame με στρατιές και πολιτική και το εκπληκτικό DragonStrike- ένας ιδιοφυές εξομοιωτής δράκου. Περίεργο… αν κάνετε μια παύση και σκεφτείτε αυτά τα παιχνίδια, αν αναλογιστείτε τις πόρτες που άνοιξαν και τις φρέσκες ιδέες που παρουσίασαν, είναι λίγο παράξενο που κανείς δεν πειραματίστηκε λίγο μαζί τους για να φτιάξει κάτι πρωτότυπο και αυθεντικό τόσα χρόνια. Τέλος πάντων…

Τέλος, ανάμεσα στα λίγα εκείνα παιχνίδια που ήταν μεν βασισμένα σε κλασσικά settings αλλά δεν ανήκαν στα RPG, ήταν και το Heroes of the Lance. Ένα action με πλάγιο scrolling, το Heroes of the Lance κυκλοφόρησε το 1989 από την Strategic Simulations Inc (SSI) στους 16μπιτους home τότε (Amiga και Atari ST), σε NES, DOS αργότερα και σε Commodore 64. Αντικειμενικά, ήταν ένα περίεργο παιχνίδι με μερικά κενά και αρκετές ατέλειες… γιατί όμως έχει μείνει τόσο κλασσικό;

Τότε βέβαια οι απαιτήσεις ήταν πιο χαμηλά, το πιο αφελές πρίσμα ενός παιδιού έβλεπε διαφορετικά τα πράγματα και αν μην τι άλλο, στην εποχή που τα video games και τα RPGs δεν είχαν διαδοθεί τόσο όσο σήμερα, καθετί το νέο ήταν ευπρόσδεκτο. Όπως και να έχει όμως, βλέποντας σήμερα το Heroes of the Lance, κρίνοντας το λίγο σκληρά και ψυχρά, διαπιστώνει ότι ακόμα και για τα στάνταρ της εποχής ήταν ένα μέτριο παιχνίδι, πολύ δύσκολο και χωρίς save. Σκοπός σας να οδηγήσετε τους οκτώ αγαπημένους ήρωες του Dragons of Autumn Twilight μέσα από ένα τεράστιο dungeon, τον ναό του Xak Tsaroth και να βρειτε τους Mishakal Disks που κλωσάει ένας τεράστιος δράκος. Και ενώ έχετε πολλούς χαρακτήρες στην διάθεσή σας, επιλέγετε έναν κάθε φορά που θα ελέγχετε. Κάθε χαρακτήρας έχει κάποιες ξεχωριστές ικανότητες- δεν επηρέαζαν τόσο πολύ το gameplay και μπορούσες να τελειώσεις το παιχνίδι χωρίς να τις αξιοποιήσεις στο μέγιστο…αλλά ήταν εκεί. Ο Flint ας πούμε είχε καλό constitution και αντοχή στο δηλητήριο- όταν λοιπόν ερχόταν μια αράχνη, έβαζες αυτόν και το τσεκούρι του να καθαρίσουν δρόμο. Ο Raistlin που μπορούσε να πετάξει πάνω από κενά ήταν ο μόνος που μπορούσε να περάσει ορισμένα σημεία, ενώ η Goldmoon και το ειδικό της ξόρκι ήταν η κατάλληλη για την τελική αναμέτρηση με τον μεγάλο, τσατισμένο δράκο. Ήταν αρκετά έξυπνη η δυνατότητα να αλλάζεις χαρακτήρες όποτε ήθελες- γρήγορα και στιγμιαία… αλλά η πλειοψηφία των gamers τότε είχε παραγκωνίσει το παιχνίδι, προσάπτοντας χαρακτηρισμούς του είδους ‘βαρετό, μονότονο, κουραστικό, επαναλαμβανόμενο…’.

Ίσως. Για κάποιο λόγο όμως, νιώθει κανείς ότι το Heroes of the Lance έχει μια θέση εδώ, μια θέση στον πάνθεον του Flashback και στις καρδιές μας. Γιατί όμως; Η απάντηση πηγάζει από κάπου αλλού… από τα ονόματα που διαβάσετε φευγαλέα στην προηγούμενη παράγραφο: Flint, Raistlin και Goldmoon. Οι χαρακτήρες, οι ήρωες και οι αγαπημένοι παιδικοί φίλοι. Είναι η προσωπικότητα και το βάθος ενός παιχνιδιού, είναι αυτό το ‘κάτι’ που μας μιλάει και μας τραβάει κοντά του. Στο Heroes of the Lance, ήταν επειδή οι ήρωες προέρχονται από μια θρυλική αληθινά εποποιία που διαβάζεται ανεξάρτητα από γνώσεις σε RPGs και video games…

Ο Tanis, ο άνθρωπος-ξωτικό: ο απρόθυμος ηγέτης της ομάδας με το πονεμένο παρελθόν και το αίμα δύο φυλών στο αίμα του. Ο Flint Fireforge- ο σκληροτράχηλος κι απότομος νάνος που κρύβει ένα ευαίσθητο πλάσμα μέσα του, ο Tasslehoff Burrfoot, το εξερευνητικό kinder με τις χίλιες και μια ερωτήσεις, ο Sturm Brightblade ο ηρωικός ιππότης. Τα δύο αδέλφια, ο Raistlin και ο Caramon και η θυελλώδης σχέση αγάπης-μίσους, μαγείας και σπαθιού. Η Goldmoon και το βαρύ πεπρωμένο της, ο Riverwind, η Tika, η Laurana… Αρχίζοντας με την πρώτη τριλογία των Chronicles (Dragons of Autumn Twilight, Dragons of Winter Night και Dragons of Spring Dawning) και συνεχίζοντας με τα Legends και άλλα βιβλία, οι Margaret Weis και Tracey Hickman έχουν μεγαλουργήσει στον τομέα του fantasy fiction και τα έργα τους στέκουν άξια σαν οι καλύτεροι ίσως εκπρόσωποι του είδους.

Μήπως λοιπόν ‘πάτησε’ το παιχνίδι τόσο έξυπνα σε κάτι το ήδη έτοιμο και στρωμένο; Ίσως… εξάλλου στα Krynn-games της Gold Box, δεν παίζατε με τους ήρωες αυτούς- παρόλο που έκαναν μικρές εμφανίσεις σαν NPCs για μικρά χρονικά διαστήματα. Μήπως λοιπόν αφήνουμε να μας επηρεάσουν έμμεσα εξωτερικοί παράγοντες όταν προσπαθούμε να κρίνουμε κάτι αντικειμενικά; Μήπως θα πρέπει να προσέχουμε περισσότερο, να κοιτάμε την ουσία και όχι άλλα στοιχεία που μόνο σκοπό έχουν να προκαλέσουν αντιπερισπασμό;

Τα συμπεράσματα δικά σας. Εγώ πάντως, ομολογώ ότι την πάτησα με το Heroes of the Lance. Ήταν ένα μέτριο παιχνίδι- το βλέπω αυτό τώρα- αλλά η αλήθεια είναι ότι με είχε ξετρελάνει.