(Αρχική δημοσίευση: Ιούλιος-Αυγουστος 2001, Computer Games Magazine #14)
‘Γεια. Είμαι ο Χρήστος και δεν είμαι από αυτόν τον κόσμο…’
‘Γειάαα σου Χρήηηστο…’, απάντησε ο κύκλος με τον τρόπο που μια τάξη του δημοτικού καλημερίζει την δασκάλα του. Όλοι οι τρόφιμοι καθόμασταν στη μισητή ‘αίθουσα συζητήσεων’ όπου καθημερινά μιλούσαμε για τα πράγματα που μας ανησυχούν. Όλοι στον κύκλο ήταν προφανώς θεόμουρλοι τύποι που νόμιζαν ότι ανήκαν σε διαφορετικούς κόσμους- εκτός από εμένα βέβαια που ήμουν ένα απόλυτα φυσιολογικό άτομο και την γιατρό, την κυρία Πωστηλένε, η οποία συντόνιζε την συζήτηση κάθε πρωινό. Αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο ήταν πως όλοι αυτοί οι διαταραγμένοι γύρω μου φορούσαν ρούχα από τους υποτιθέμενους κόσμους τους: ο κύριος Παυλίδης φορούσε έναν κόκκινο μανδύα και το στραβό καπέλο ενός μάγου, η σιωπηλή κυρία Ευτέρπη, πέρα από τη μαύρη στολή ενός νίντζα, κρατούσε τα μάτια της σχιστά και τεντωμένα με μανταλάκια για να μοιάζει με Ιάπωνα και ο παχουλός μικρός Τζίμης φορούσε μόνο ένα σλιπάκι και είχε πασαλείψει ολόκληρο το γυμνό του σώμα με φυστικοβούτυρο (περίεργο…ποτέ δεν έμαθα από ποιόν κόσμο νόμιζε ότι ήταν ο μικρός Τζίμης). Τι γύρευα εγώ σε αυτό το τρελοκομείο με όλους αυτούς τους παλαβούς; Έλεγαν ότι είμαι κι εγώ τρελός, ότι μάλιστα είχα επιτεθεί στον ψυχίατρο μου καθώς κοιμόταν πριν από μερικούς μήνες και ότι φώναζα κάτι για κάποια μάγισσα. Δεν θυμόμουν κάτι τέτοιο. Κι ενώ τόσο καιρό είχα αρνηθεί να ανοίξω το στόμα μου σε οποιονδήποτε (και ειδικά στην κυρία Πωστηλένε), είχα αποφασίσει να μιλήσω εκείνη την ημέρα και να τους δείξω ότι δεν ήταν η θέση μου εκεί μέσα, ότι δεν ήμουν τρελός…ότι ήμουν πραγματικά από έναν Άλλο Κόσμο.
Αποφασισμένος να αποδείξω την πνευματική μου διαύγεια, πήρα μια βαθιά ανάσα (και μια στιγμιαία ματιά τρόμου στον κύριο Παυλίδη που μουρμούριζε και κουνούσε τα δάχτυλά του σαν να έκανε κάποιο κρυφό ξόρκι) κι άρχισα την αφήγησή μου…
‘Επειδή δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια,’ είπα κι αισθάνθηκα τη μύτη μου να μεγαλώνει λίγο, ‘θα σας πω τα γεγονότα με σαφήνεια και συντομία. Γεγονός πρώτο: το 1991, ο Eric Chahi και η Delphine Software κυκλοφόρησαν μέσω της Interplay το Another World- ένα κινηματογραφικά ατμοσφαιρικό παιχνίδι που ήταν τέλειο, τα είχε όλα και δεν του έλειπε τίποτα, ήταν action, platform και adventure μαζί και ήταν τέλειο.’
‘Είπες δύο φορές πως ήταν τέλειο,’ διέκοψε ο μικρός Τζίμης.
‘Δεν είναι σωστό να διακόπτεις κάποιον που μιλάει, μικρέ Τζίμη,’ είπε ο κύριος Χ (που φορούσε σήμερα μια καρό κουβέρτα για μπέρτα). ‘Το θυμάμαι αυτό το παιχνίδι,’ συνέχισε απευθυνόμενος σε μένα. ‘Πολλοί είχαν πει ότι ήταν αυτό που ξεκίνησε το survival horror- κι όχι το Alone In the Dark. Έπαιζες κάποιον επιστήμονα νομίζω…και θυμάμαι ότι είχε κι άλλο όνομα.’
‘Ίσως να το θυμόσαστε με το όνομα Out of this World,’ εξήγησα, φανερά όμως ενοχλημένος από την διακοπή του μικρού πασαλειμμένου. ‘Με αυτό το όνομα είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική. Και όσον αφορά στον ρόλο του παίκτη, έχετε δίκιο: παίρνατε τον ρόλο του Lester, ενός νέου επιστήμονα που ενώ εξερευνούσε με τα ακραία πειράματά του τις αχαρτογράφητες περιοχές της Φυσικής και της Αντι-Ύλης στο εργαστήριό του, μεταφέρθηκε από την ωμή δύναμη ενός κεραυνού σε έναν Άλλο Κόσμο. Ο κόσμος αυτός, αν και μαγευτικά όμορφος και απίστευτα καλοσχεδιασμένος ήταν γεμάτος κινδύνους. Πέρα από τους φυσικούς κινδύνους αυτού του ξένου κι αφιλόξενου πλανήτη (από τα δηλητηριώδη σκουλήκια μέχρι τις κατολισθήσεις και τις πλημμύρες), είχατε μια ολόκληρη φυλή αλλόκοτων εξωγήινων που σας κυνηγούσε σε όλο το παιχνίδι. Έπρεπε λοιπόν να βρίσκεστε συνέχεια σε εγρήγορση, να τρέχετε να πηδάτε και να πυροβολείτε, αλλά παράλληλα να λύνετε και τους δύσκολους αλλά έξυπνους γρίφους. Και αυτό που έκανε το Another World τόσο καθηλωτικό ήταν πως κάθε επίπεδο ήταν διαφορετικά στημένο και σχεδιασμένο και έτσι ποτέ δεν μπορούσατε να είστε έτοιμοι για αυτό που θα ακολουθούσε.’
‘Κι από τεχνικής άποψης;’ διέκοψε (πάλι) ο μικρός Τζίμης. ‘Συγνώμη που διακόπτω αλλά…είμαστε σοβαροί; Μιλάμε για το 1991, αν άκουσα καλά; Πόσο ‘καλοσχεδιασμένο’ μπορούσε να είναι ένα παιχνίδι μιας τόσο ξεπερασμένης τεχνολογίας;’
‘Μικρέ, μικρέ Τζίμη,’ μάλωσα το μικρό κι ενοχλητικό πια πλάσμα. ‘Ακόμα και σε αυτόν τον τομέα, το Another World έκανε την επανάσταση. Αντί να χρησιμοποιήσει τα bitmapped ή digital γραφικά που ήταν τότε της μόδας, ο Chahi προτίμησε χαρακτήρες με πανέμορφα 2D polygons. Το αποτέλεσμα ήταν η κίνηση να είναι η πιο ομαλή και φυσιολογική που είχαμε δει ποτέ- καλύτερη κι από του φοβερού Prince of Persia. Και μην ξεχνάς πως οι 3D accelerators ήταν κάτι που θα αργούσε πάρα πολύ ακόμα να εμφανιστεί. Πέρα όμως από τα γραφικά και τα cutsenes που έδεναν τέλεια με την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, αξέχαστος θα μείνει και ο ήχος. Η πρωτοποριακή τετρακάναλη μουσική χτυπούσε τις κατάλληλες χορδές του φουτουριστικού και του μυστήριου, τα ηχητικά εφέ ήταν άψογα και οι φωνές των εξωγήινων , ‘Αλέστα’, ‘Νασούγουα’ και ‘Βωκέιναχρα’ θα μείνουν κλασσικές για πάντα.’
‘Και ο χειρισμός; Η δυσκολία;’ ρώτησε η δεσποινίς Νάγια. ‘Εγώ θα μπορούσα να παίξω για παράδειγμα;’
‘Εσείς αγαπητή μου, μάλλον όχι,’ απάντησα κατηγορηματικά κοιτάζοντας την παράξενη κοπέλα. Η Νάγια νόμιζε πως ήταν μια φιδίσια θεά και σερνόταν πάντα στο πάτωμα, με τα χέρια και τα πόδια της σφιχτά δεμένα στο υπόλοιπο σώμα της με πλατιά λουριά. Θεότρελη. ‘Το σύστημα χειρισμού όμως ήταν τόσο απλό, με μόνο τις τέσσερις κατευθύνσεις κι ένα πλήκτρο, που ο καθένας μπορούσε να ασχοληθεί μαζί του. Πολλοί πάντως γκρίνιαζαν ότι ήταν πολύ δύσκολο να τελειώσει. Βλέπετε, προχωρούσατε στο παιχνίδι με τους κωδικούς που σας έδινε κάθε επίπεδο όταν το ολοκληρώνατε- δεν υπήρχε η δυνατότητα (που τώρα είναι πια απαίτηση) να σώζετε το παιχνίδι πριν από κάθε δύσκολο άλμα ή μετά από κάθε μάχη. Ναι, ήταν δύσκολο παιχνίδι κι έπρεπε να χυθεί ιδρώτας για να δείτε το τέλος του. Αλλά άξιζε…’
‘Ήταν πράγματι δύσκολο,’ συμφώνησε ο κύριος Χ. ‘Θυμάμαι όμως πως αυτοί που έπαιξαν πρώτα το παιχνίδι στην Amiga και τον Atari ST, είχαν παραπονεθεί πως ήταν πολύ εύκολο. Είχα ακούσει λοιπόν πως η έκδοση για PC ήταν σε κάποια σημεία πιο δύσκολη και είχε δύο ολόκληρα επίπεδα παραπάνω.’
‘Πράγματι,’ σχολίασα, εντυπωσιασμένος από τις γνώσεις του κύριου Χ και συνέχισα. ‘Λίγα χρόνια μετά, κυκλοφόρησε και η συνέχεια του Another World, το Flashback, το οποίο αν και άξιο κι εντυπωσιακό παιχνίδι, μετέφερε την ταυτότητα του προκατόχου του σε άλλες περιοχές gameplay και δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε πραγματικά συνέχεια. Η αληθινή συνέχεια τουAnother World ήταν το Heart of the Alien, όπου βλέπατε την ίδια ιστορία από τα μάτια ενός εξωγήινου που είχε βοηθήσει τον Lester. Δυστυχώς, το παιχνίδι κυκλοφόρησε σε δύο ή τρεις πλατφόρμες, όπως το SEGA CD. Κρίμα…’
‘Κρίμα…,’ μουρμούρισαν όλοι γύρω μου, φανερά στεναχωρημένοι. Ίσως να τους είχα παρεξηγήσει τελικά. Σίγουρα πάντως αισθανόμουν καλύτερα με όλα αυτά που είχα πει- είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Ίσως να ήταν ωραία να μίλαγα με αυτούς τους –γιατί όχι;- καινούριους, περίεργους φίλους μου κάθε μέρα για παλιά παιχνίδια και περασμένα μεγαλεία. Θα μπορούσα ίσως να συνηθίσω όλες τις ενέσεις και τα ηρεμιστικά. Θα μπορούσαν ίσως να μου δώσουν και κάποια σχετική στήλη στην εφημερίδα που γράφουν οι τρόφιμοι. Και ίσως…ίσως κάποτε να μην ξύπναγα ιδρωμένος στις 2 η ώρα κάθε, μα κάθε νύχτα από φοβερούς εφιάλτες με το μαύρο, άγριο πλάσμα του Άλλου Κόσμου να με κυνηγάει…
Iούλιος 2001
Posts
