Dungeon Master

Μπουσουλώντας στα Μπουντρούμια
(Αρχική δημοσίευση: Μάρτιος 2001, Computer Games Magazine #10)

“ ‘Πάλι θα φάμε τα κομμάτια από αυτά τα αηδιαστικά ροζ σκουλήκια;’ παραπονέθηκε ο μικρόσωμος Boris. Θυμόταν την εποχή που ζούσε στην ωραία του ζεστή καλύβα τρώγοντας λαχταριστούς ψητούς φασιανούς και τον έπιανε κατάθλιψη. Μετά είδε τον υγρό και βρυώδη διάδρομο με τα αιματοβαμμένα πτώματα των τερατόμορφων σκουληκιών και αναστέναξε. ‘Δούκα Zed, δεν σου έχει μείνει καθόλου από εκείνο το μπαγιάτικο ψωμί που βρήκαμε;’

Ο ενάρετος Zed έψαξε στο σακίδιό του και μετά από λίγο έβγαλε ένα κομμάτι κιτρινισμένου ψωμιού. ‘Σε κανέναν δεν αρέσει να τρώει τέτοια τροφή.’ είπε δίνοντας το καρβέλι στον μικροσκοπικό μάγο. ‘Όμως είναι η μόνη που μπορούμε να βρούμε εδώ μέσα και είναι αρκετά θρεπτική. Εξάλλου δεν είμαστε εδώ για καλοπέραση- έχουμε καθήκον να προχωρήσουμε την αποστολή μας. Για αυτό τελειώνετε το διάλειμμα- πρέπει να δούμε τι κρύβεται πίσω από εκείνη την κλειδωμένη πόρτα που περάσαμε.’



Ο τερατόμορφος Daroou βρυχήθηκε εκφράζοντας την αντίθεσή του. Το καφέ μαλλιαρό τέρας ήταν καθισμένο σε μια γωνία του μπουντρουμιού και προσπαθούσε να συγκρατήσει τα αίματα από μια βαθιά πληγή στο πόδι του. Το θαρραλέο κτήνος είχε πολεμήσει άξια με τα σκουλήκια, αλλά είχε λαβωθεί άσχημα. ‘Ο Daroou πολύ πονάει. Ο Daroou πρώτα καλά γίνει. Ο Daroou μετά φάει σκουληκιού κεφάλι για να χορτάσει. Ο Daroou μετά σκοτώσει όσα στον κόσμο σκουλήκια υπάρχουν.’

‘Έλα Daroou,’ είπε η τελευταία της παρέας, η γλυκομίλητη Syra, το ‘παιδί της φύσης.’ Στo ένα της χέρι κρατούσε ένα μαγικό φίλτρο Vi, και στο άλλο έναν πυρσό, την μόνη πηγή φωτός στην ομάδα που έκανε τις σκιές στους τοίχους να μοιάζουν με φαντάσματα που χορεύουν κοροϊδευτικά. Σε λίγο ο πυρσός θα έσβηνε και θα έμεναν πάλι μόνοι και χαμένοι στο παγωμένο σκοτάδι. ‘Πιες αυτό και θα γίνεις καλά.’ Η Syra είχε μάθει καλά την τέχνη της θεραπευτικής μαγείας στα δάση που ζούσε πριν να έρθει σε αυτό το απαίσιο μπουντρούμι. Είχε σκοτωθεί πριν από πολλά χρόνια από ένα απαίσιο ogre σε ένα από τα πολλά σκοτεινά περάσματα, μόνο και μόνο για να αναστηθεί αργότερα από μια άγνωστη Ανώτερη Δύναμη. Μια Δύναμη που της είχε δώσει πάλι την ευκαιρία να κυνηγήσει τον απαίσιο Lord of Chaos που κρυβόταν κάπου βαθιά μέσα σε αυτά τα λαγούμια.

Ο Daroou ήπιε το μαγικό υγρό και οι πληγές του έκλεισαν αμέσως. Με ένα χαμόγελο ευχαρίστησης σηκώθηκε και άρχισε να κατευθύνεται με λαιμαργία προς τα σκουλήκια, αλλά τότε κάτι ακούστηκε στο βάθος…

Μια πόρτα έτριξε κάπου στο σκοτάδι και για λίγο μια αίσθηση τρόμου και πανικού πάγωσε τις καρδιές των ηρώων. Ο πυρσός τρεμόσβησε και το σκοτάδι άρχισε να καταπίνει την ομάδα. Και τότε ακούστηκαν βήματα να πλησιάζουν από κάπου. Βαριά βήματα. Κάτι κουνήθηκε στο βάθος, κάτι γλοιώδες και απαίσιο…

Το ένστικτο της επιβίωσης έκανε τους ήρωες να ξεπαγώσουν και να κουνηθούν από την θέση τους. Ο Zed τράβηξε αστραπιαία από το θηκάρι του το αστραφτερό σπαθί του, ο Daroou έπιασε το τεράστιο ρόπαλό του, η Syra τράβηξε ένα βέλος από την φαρέτρα της ενώ ο Boris έκανε κάτι ακαταλαβίστικες κινήσεις με τα χέρια του και ούρλιαξε με όλη του την δύναμη: FUL IR!”

Ας μην πει ποτέ κανείς ότι το Dungeon Master δεν είχε ατμόσφαιρα.

Ας μην πει επίσης κανείς ότι το Dungeon Master δεν έφερε την επανάσταση στα παιχνίδια RPG, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ένα RPG που παιζόταν σε real-time, με 3D view πρώτου προσώπου και χρήση mouse. Μπορεί να υπήρχαν και άλλα όμορφα και άξια RPG το 1987 όταν η FTL (Faster Than Light) κυκλοφόρησε το παιχνίδι για τον ATARI ST, αλλά το DM είχε στοιχεία που λίγα παιχνίδια διαθέτουν: Βάθος, Ατμόσφαιρα και Gameplay.

Θυμηθείτε τα 14 επίπεδα, τους 24 διαθέσιμους χαρακτήρες, τα δεκάδες αντικείμενα πολλαπλών χρήσεων και το πρωτοποριακό και πολυσύνθετο σύστημα μαγείας, για να καταλάβετε τι εννοώ όταν λέω βάθος. Φανταστείτε τα τρομακτικά και σκοτεινά μπουντρούμια και αφουγκραστείτε το τρίξιμο της πόρτας και τα βήματα που πλησιάζουν για να πάρετε μια γεύση ατμόσφαιρας. Σκεφτείτε λίγο τους άψογους γρίφους και την υπέροχη ροή του παιχνιδιού και θα συνειδητοποιήσετε ότι και στον τομέα του gameplay, το DM είναι αριστουργηματικό.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά που έκαναν το DM ένα φαινομενικό παιχνίδι. Για πρώτη φορά σε παιχνίδι RPG, μπορούσατε να επιδράσετε άμεσα στο περιβάλλον. Παίρνατε και αφήνατε αντικείμενα, γυρνούσατε μοχλούς, σηκώνατε πύλες (και εσείς στο βάθος του μπουντρουμιού που χαμογελάτε σατανικά τις κατεβάζατε όταν περνούσαν τέρατα από κάτω) και είχατε σε γενικά πλαίσια φοβερή ελευθερία κινήσεων. Και δεν πρόκειται να σας αφήσω να ξεχάσετε τους γενναίους πολεμιστές σας που απαιτούσαν την φροντίδα σας. Υπήρχαν μερικοί που γκρίνιαζαν ότι ήταν βαρετό να ταίζουν κάθε λίγο τους ‘γενναίους’ ήρωες. Σε αυτούς απαντώ με ευγένεια ότι είναι αυτά τα στοιχεία που έκαναν το παιχνίδι ατμοσφαιρικό και τους χαρακτήρες κάτι παραπάνω από μονάδες και μηδενικά. Και αν δεν σας ικανοποιεί αυτή η απάντηση, μπορείτε ελεύθερα να περάσετε την πύλη και να βγείτε έξω. (Πσστ, εσείς στο βάθος, τραβήξτε τον μοχλό όταν περνάνε από κάτω). Και αν το σκεφτείτε διαφορετικά, δεν είναι δα και μεγάλος κόπος: ένα μηλαράκι (ή μια μπριζόλα κόκκινου δράκου) και λίγο νεράκι είναι το μόνο που ζητούν οι ήρωές σας σε αντάλλαγμα για το ρίσκο που παίρνουν για να εξοντώσουν τον απαίσιο Lord Chaos για λογαριασμό σας. Κακά τα ψέματα όμως, το DM δεν ήταν εύκολο παιχνίδι και μπορεί να αποθάρρυνε με την σχετική δυσκολία του (ειδικά στους γρίφους) τους νεοφερμένους στο είδος. Ένας γνήσιος παίκτης RPG όμως, για να μπορεί να σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να έχει παίξει έστω και λίγο αυτόν τον Μεγάλο Πατέρα των RPG (ή 'Μητέρα' για εσάς τις λίγες -δυστυχώς- δεσποινίδες που βλέπω εκεί στο πέρασμα, δίπλα από τον teleporter.)

Δυστυχώς, η συνέχεια του παιχνιδιού, το Chaos Strikes Back δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε PC. Ακολούθησαν κι άλλες συνέχειες όπως το Theron’s Quest το ’92 για PC engine, το Legend of Skullkeep το ’95 και το λιγότερο γνωστό DM Nexus (...ίσως γιατί κυκλοφόρησε το ’98 μόνο στην Ιαπωνία για SEGA Saturn…). Πολλά ήταν και τα RPG που πάτησαν στις βάσεις που δημιούργησε το DM για να προχωρήσουν: τα Eye of the Beholder, το Black Crypt, τα Abandoned Places, το Captive, (ας με σταματήσει κάποιος), το Knightmare, το Crystal Dragon…(εντάξει- σταματάω). Πριν σταματήσω όμως πρέπει να αναφέρω και το περίφημο DMute του George Gilber που σας δίνει την δυνατότητα να φτιάξετε δικά σας dungeons και τα δεκάδες sites (όπως το dmweb.free.fr), όπου μπορείτε να βρείτε ότι μπορεί να ψάχνει ένας DΜομανής (ναι, άμοιρε και κοκαλιάρη φίλε μου στην γωνία με την γενειάδα και τους μαύρους κύκλους- μπορείς να βρεις πού είναι το κλειδί που ψάχνεις εδώ και 12 χρόνια.)

Βλέπω πως σιγά- σιγά μαζευτήκαμε κάμποσοι στο μπουντρούμι. Ίσως τελικά να είναι περισσότεροι αυτοί που εκτιμούν τα παλιά, ατμοσφαιρικά παιχνίδια από όσο αρχικά πίστευα. Τι λέτε λοιπόν; Είστε έτοιμοι να πάμε όλοι μαζί για μια τελική εξόρμηση στο 14ο επίπεδο; Ο Lord Chaos είναι κάπου εκεί μέσα και μας περιμένει. Εμπρός λοιπόν- ετοιμάστε τα φίλτρα σας, ακονίστε τα σπαθιά σας, (ξυπνήστε εκείνο τον τύπο που αποκοιμήθηκε στα σκαλιά με την φλυαρία μου) και σηκώστε την πύλη. Οι υπόλοιποι να ξέρετε ότι μέχρι τον επόμενο μήνα που θα ξαναβρεθούμε για να θυμηθούμε ένα ‘παλιό και καλό’, θα καίμε μούμιες με τα fireballs μας και θα τρώμε κομμάτια από ροζ σκουλήκια. (Πώς; Τι εννοείτε ότι με είδατε προηγουμένως να γεμίζω το σακίδιό μου με τυροπιτάκια;)