King's Quest: Quest for the Crown

Φιλόδοξος νέος, αναζητεί στέμμα
(Αρχική δημοσίευση: Απρίλιος 2001, Computer Games Magazine #11)

'Σκότωσα τον πρώτο μου δράκο σε ηλικία 8 ετών.’

Ο ψυχίατρος έγνεψε το καραφλό κεφάλι του προσποιούμενος κατανόηση και προσπάθησε να βολευτεί στην πελώρια δερμάτινη πολυθρόνα που φαινόταν έτοιμη να τον καταπιεί. Βρισκόμασταν και οι δύο σε ένα κλειστοφοβικά χαμηλοτάβανο δωμάτιο, με πλαστικά έπιπλα, βιβλιοθήκες γεμάτες μυστήρια βιβλία και με μερικά αλλόκοτα φυτά εσωτερικού χώρου ριγμένα τυχαία εδώ και εκεί.

Ο προβληματισμένος ψυχίατρος χάιδεψε την ψαλιδισμένη του γενειάδα με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο σκάλισε τα κουμπιά του γκριζωπού laptop που καθόταν νωχελικά στην αγκαλιά του. ‘Μίλησέ μου. Τι σε έκανε να σκοτώσεις αυτόν τον “δράκο”; Τι συμβόλιζε για σένα;’ είπε, βάζοντας έναν ειρωνικό τόνο μεγαλοπρέπειας στη λέξη δράκος.



‘Δεν είχα άλλη επιλογή,’ απάντησα απολογητικά. ‘Είχα πάρει τις διαταγές μου από τον βασιλιά. Το βασίλειο ήταν στα πρόθυρα της καταστροφής και ο δράκος εμπόδιζε το έργο μου. Ήταν ο φρουρός του Μαγικού Καθρέφτη, βλέπεις γιατρέ,’ συνέχισα και κατάλαβα ότι από την συγκίνηση, η φωνή μου είχε αρχίσει ξαφνικά να τρέμει. Το ίδιο και τα χέρια μου. ‘Ο Μαγικός Καθρέφτης- ένας από τους τρεις θησαυρούς που θα έσωζε το βασίλειο του Dav…’

‘Ηρέμησε παρακαλώ,’ βιάστηκε να με διακόψει ο ψυχίατρος ενώ πληκτρολόγησε κάτι βιαστικά στο laptop του. ‘Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή; Οι πληροφορίες μου λένε,’ και κοίταξε για λίγο την οθόνη που έλουζε το πρόσωπό του με ένα απόκοσμο πράσινο φως, ‘ότι όλα άρχισαν το 1984. Να αρχίσουμε από εκεί;’

‘Εντάξει, γιατρέ,’ λέω, παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνοντας τα μάτια μου αφήνω τον εαυτό μου να χαλαρώσει πάνω στην αναπαυτική πολυθρόνα. Αισθάνομαι το βάρος μου να μεγαλώνει και την γη να με τραβάει όλο και περισσότερο ενώ μέσα στο σκοτάδι που είναι τα κλειστά μου μάτια, αρχίζουν να χορεύουν εικόνες και ήχοι, μια τρελή παρέλαση από παιδικές αναμνήσεις…

‘Όπως είπατε, όλα άρχισαν το 1984, τότε που ο κόσμος των computer games ήταν ακόμα μικρός και υπήρχαν αχαρτογράφητες περιοχές γεμάτες πιθανότητες. Τότε που η οικογενειακή εταιρεία του Ken και της Roberta Williams έφτιαξε για το PC junior εκείνο το μικρό αλλά ταυτόχρονα τόσο μεγάλο παιχνίδι που το έλεγαν King’s Quest.’

‘Υπήρχε βέβαια κάποια προϊστορία. Πέντε χρόνια νωρίτερα, η Sierra-Online -με την Roberta στον σχεδιασμό και τον Ken στον προγραμματισμό- είχε δημιουργήσει το πρώτο στον κόσμο adventure με γραφικά, το Mystery House. Αλλά στο King’s Quest, για πρώτη φορά μπορούσε κανείς να κινηθεί μέσα σε έναν τρισδιάστατο κόσμο. Αυτό το “3-D animated adventure” ήταν κάτι το απίστευτο και επαναστατικό. Μπορούσε κανείς να περάσει πίσω από ένα σπίτι, να σπρώξει έναν βράχο και να σκαρφαλώσει ένα δέντρο. Να χοροπηδήσει, να γονατίσει και να κολυμπήσει. Πρωτάκουστο! Ο κόσμος είχε μείνει με το στόμα ανοικτό και κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο ζωντανό και βαθύ ήταν αυτό το βασίλειο.’

‘Αλίμονο όμως! Το βασανισμένο αυτό βασίλειο του Daventry που ήταν περήφανο και δοξασμένο είχε πια γονατίσει και οι κάποτε ευτυχισμένοι του κάτοικοι το εγκατέλειπαν. Ο δίκαιος βασιλιάς Edward είχε χάσει στα γηρατειά του όχι μόνο την καλοσυνάτη γυναίκα του, όχι μόνο την θέληση για ζωή, αλλά και τους τρεις μαγικούς θησαυρούς που είχαν κάποτε χαρίσει δόξα και ευημερία στο βασίλειο. Ανήμπορος και απελπισμένος, είχε αφεθεί στα χέρια της μοίρας. Χωρίς το Μαγικό Σεντούκι που δεν άδειαζε ποτέ από θησαυρούς, τη Μαγική Ασπίδα που έκανε τον κάτοχό της άτρωτο και τον Μαγικό Καθρέφτη που προέβλεπε το μέλλον, το μόνο που μπορούσε να κάνει ο βασιλιάς ήταν να περιμένει το Θαύμα. Και το Θαύμα ήρθε…φορούσε ένα καπέλο με φτερό, ήταν απίστευτα πολυμήχανο και εξερευνητικό και το έλεγαν Sir Graham.’

‘Ο ετοιμοθάνατος βασιλιάς ανέθεσε στον νεαρό ιππότη να σώσει το βασίλειο. Αν ο ανερχόμενος ήρωας έδειχνε ότι ήταν άξιος να σώσει το Daventry, θα ήταν αρκετά άξιος για να πάρει την θέση του βασιλιά Edward και να κυβερνήσει αυτός την χώρα. Η Αναζήτηση για το Στέμμα είχε αρχίσει…’

‘Ο θαρραλέος Graham ήρθε αντιμέτωπος με θεόρατους γίγαντες και απαίσιες μάγισσες, με αλαφροχέρηδες νάνους και πεινασμένα θηρία. Καθώς ταξίδεψε από συννεφένια τοπία σε κρυφά μπουντρούμια, συνάντησε ξωτικά, μάγους, νεράιδες και καλικάντζαρους. Έγινε μικρός σαν σκίουρος και αόρατος, σκαρφάλωσε γιγάντιες φασολιές και ταξίδεψε με θεόσταλτους αετούς. Με θάρρος και εξυπνάδα, αποφεύγοντας πάντα την βία και την αιματοχυσία, κατόρθωσε τελικά να συλλέξει τους τρεις μαγικούς θησαυρούς, να σώσει το Daventry και να γίνει αυτός βασιλιάς. Με λίγα λόγια, ο Sir Graham έζησε ένα αξέχαστο παιδικό παραμύθι που ακόμα και σήμερα αποδεικνύει ότι πολλές φορές τα απλά και τα αγνά πράγματα είναι αυτά που αξίζουν περισσότερο.’

‘…αυτό ήταν το King’s Quest. Αλλά ο Graham είχε μόλις μπει στις ζωές μας και δεν θα μας αποχαιρετούσε τόσο γρήγορα. Καθώς μεγαλώναμε, μεγάλωνε και αυτός. Και ενώ τα χρόνια περνούσαν στους δύο παράλληλους κόσμους, τον αληθινό και τον φανταστικό, ο Graham παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και γέρασε. Το αίσθημα της περιπέτειας και της εξερεύνησης όμως έρεε πάντα στο αίμα της βασιλικής οικογένειας και είτε με τον Graham, είτε με ένα από τα παιδιά του, τoν Alexander ή την Rosella, υπήρχε πάντοτε μια ανοιχτή πρόσκληση για έναν παραμυθένια αγνό κόσμο μαγείας και περιπέτειας.’

‘Στο μονοπάτι της Αναζήτησης του Graham, περπάτησαν αργότερα άλλοι ήρωες, από άλλους φανταστικούς κόσμους της Sierra-Online, καθένας με την δική του Αναζήτηση. Οι σειρές του Larry, του Police Quest, του Space Quest και του Hero’s Quest (που έγινε αργότερα Quest For Glory), καθεμία με τις δικές της αξέχαστες προσωπικότητες και στιγμές, δεν θα υπήρχαν αν εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό δεν είχε αποφασίσει ο Graham να σώσει το Daventry. Το μονοπάτι που εξερεύνησε πρώτος ο Graham έγινε δρόμος και καθώς περνούσαν τα χρόνια και περισσότερα adventures από άλλες εταιρίες ακολουθούσαν τα χνάρια του, ο δρόμος έγινε λεωφόρος και η λεωφόρος έχει μετατραπεί σήμερα σε μια πελώρια εθνική οδό, γεμάτη άπληστες βιομηχανίες και απρόσωπες πολυεθνικές, φτηνά μοτέλ, νεφελώματα καυσαερίων και κυκλώπειες διαφημιστικές πινακίδες…’

Η απαίσια αυτή εικόνα, με όλη την ασχήμια της και την αηδία που μου προκαλούσε, ήταν αρκετή για να με βγάλει από το περίεργο αυτό είδος ύπνωσης. Ξύπνησα ιδρωμένος στο ίδιο λιλιπούτειο δωμάτιο, ζαλισμένος και με μια αίσθηση κενού μέσα μου- σαν να είχα μόλις πάει κάπου που έπρεπε γρήγορα να επιστρέψω. Η ματιά μου έπεσε στο laptop του γιατρού, ο οποίος (όπως και όλοι οι άλλοι ψυχίατροι που είχα επισκεφτεί) είχε αποκοιμηθεί με την φλυαρία μου για άλλες εποχές και κόσμους. Ο πειρασμός ήταν πολύ μεγάλος για να αντισταθώ και παρόλο που μου είχε απαγορευτεί πια από τους ‘ειδικούς’ να παίξω με υπολογιστή, δεν είχα άλλη επιλογή και πλησίασα. Η οθόνη έβαφε ακόμα με το πράσινο φως της το πρόσωπου του γιατρού και για λίγο ξαφνιάστηκα με το πόσο έμοιαζε με την κακιά και πράσινη μάγισσα Lollotte. Έμοιαζε υπερβολικά πολύ…

Το τελευταίο πράγμα που πρόλαβα να ρωτήσω τον εαυτό μου, (την στιγμή που η κακιά μάγισσα τινάχτηκε στριγκλίζοντας και με άρπαζε με τα κοφτερά της νύχια) ήταν τι από τα δύο είχε συμβεί: είχα περάσει τελικά τα όρια της λογικής και βρισκόμουν στο βασίλειο της τρέλας ή υπήρχε πράγματι ένας άλλος φανταστικός κόσμος που σε μερικά σημεία ενώνεται με τον δικό μας;