Head over Heels

Ζιγκ-Ζαγκ, Πόδια και Κεφάλι
(Αρχική δημοσίευση: Μάιος 2003, Computer Games Magazine #34)

Ελάτε, μαζευτείτε πλάι μου- θα σας πω μια ιστορία απόψε. Έχει να κάνει με δύο φίλους και τους δύο φίλους που τους έπλασαν.

Σε μια μακρινή γωνία ενός φανταστικού κόσμου, τέσσερις κόσμοι καταδυναστεύονται από έναν σατανικό αυτοκράτορα που εξουσιάζει από τον θρόνο του στον πλανήτη Blacktooth. Θλίψη, μιζέρια και απόγνωση πλανώνται πάνω από τους κόσμους αυτούς σαν τεράστια μαύρα σύννεφα, έτοιμα να ξεσπάσουν σε μια τρομερή μπόρα. Από τον πλανήτη Freedom λοιπόν, έρχονται δύο κατάσκοποι για να ξεσηκώσουν τον κόσμο και να βρουν τα χαμένα στέμματα. Μόνο έτσι θα ξεφορτωθούν τον κακό Αυτοκράτορα οι τέσσερις πλανήτες.

«Συγνώμη, ποιοι ήταν αυτοί οι δύο κατάκοποι;»

Κατάσκοποι, μικρέ μου φίλε. Κατάσκοποι. Ηταν ο Head και ο Heels- δύο περίεργα πλάσματα, που έμοιαζαν με σκυλιά αλλά δεν ήταν σκυλιά! Ο Head καταγόταν από μια οικογένεια ιπτάμενων σαυρών και μπορούσε να πηδάει πολύ ψηλά αλλά και να αιωρείται με τα (αυτιά; Φτερά;) του για πολλή ώρα. Ο Heels είχε τεράστια και πολύ δυνατά πόδια κι έτρεχε σαν αστραπή! Ήταν διαφορετικοί αυτοί οι δυο τους και καθένας μπορούσε να κάνει διαφορετικά πράγματα. Όταν όμως ήταν και οι δύο μαζί, γινόταν κάτι το εκπληκτικό και μαγικό! Ο Head θρονιαζόταν πάνω στο κεφάλι του Heels, οι δύο φίλοι «κλείδωναν» μεταξύ τους και γίνονταν ένα πλάσμα που συνδύαζε τις ικανότητες και των δύο!

«Και τι έγινε τελικά με την αποστολή τους; Τους έσωσαν τους έξι κόσμους;»

Τέσσερις ήταν, δώστε προσοχή παρακαλώ… ο Egyptus με τις πυραμίδες και τους τύμβους, ο Penitentiary- ένα ψυχρό, ορεινό κρατητήριο, ο Safari με τη ζούγκλα και τους ιθαγενείς και ο Bookworld, ο αχανής βιβλιότοπος. Η αποστολή όμως δεν ξεκινάει καλά: τους δύο φίλους τους αιχμαλωτίζουν και τους κρατούν σε ξεχωριστά κελιά στον περίεργο πλανήτη Blacktooth. Πρέπει λοιπόν να περάσουν μέσα από δεκάδες δωμάτια γεμάτα κινδύνους και εχθρούς, να βρει ο ένας τον άλλον και να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους για να υπερνικήσουν τις δυσκολίες.


Ο Head ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, λύνοντας τους δικούς του γρίφους και ο Heels παίρνει τον δικό του δρόμο: σε κάποια δωμάτια, οι δύο «γραμμές» τους τέμνονται, ο Head ανεβαίνει στον Heels (Head over Heels), το δίδυμο ενώνεται. Ζιγκ-ζαγκ. Πανέξυπνο. Που και που, υπήρχε ένας γρίφος που μπορούσε να λύσει μόνο ο Head γιατί έπρεπε να φτάσει σε ένα ψηλό σημείο. Αντίστοιχα, σε άλλα δωμάτια έπρεπε να χρησιμοποιήσετε τις ειδικές δυνάμεις του Heels για να συνεχίσετε. Και σε κάποια σημεία, έπρεπε και οι δύο να συνεργαστούν. Ένα ατελείωτο ζιγκ-ζαγκ σχεδιασμού που δεν έχει ξαναγίνει με τόσο ευρηματικό τρόπο σε ένα παιχνίδι. Παρόλο που το Head over Heels κυκλοφόρησε το 1987, ήταν δημιούργημα δύο ερασιτεχνών και χρειάστηκαν εννέα μόνο μήνες για να ολοκληρωθεί η διαδικασία κύησης.

«Εεμ, στην αρχή είπες πως τους δύο φίλους τους δημιούργησαν δύο άλλοι φίλοι… Τι εννοούσες;».

Α, ναι. Οι δύο συνεργάτες και φίλοι. Ο John Ritman που έκανε τον προγραμματισμό και ο Bernie Drummon που σχεδίασε τα πάντα με περίσσιο μεράκι, φαντασία και δημιουργικότητα. Ο Ritman έγραψε τον κώδικα για όλα τα οκτάμπιτα με τον Ζ-80 με πολύ έξυπνο τρόπο, ενώ μετά κυκλοφόρησε μια έκδοση για τον C64 και αργότερα στον Atari ST. Ο δε Drummond ήταν μόλις 19 ετών τότε, τελείως άπειρος και μόλις μάθαινε να παίζει με τις εικόνες που μπορούσε να παράγει σε ένα υπολογιστή. Αρχικά σκάλιζε τα pixels, τα «άναβε» και τα «έκλεινε», τα έφερνε από εδώ, τα έφερνε από εκεί… ήταν αυτή η προσέγγιση πειραματισμού που είχε σαν αποτέλεσμα μια απίστευτη οπτική εμπειρία: ένα κράμα από σουρεαλισμό και την αφέλεια ενός παιδικού παραμυθιού: Νταλί και Ντίζνει σε ένα!

«Μπαλί; Η θεία μου πήγε στο Μπαλί πέρσι…».

Νταλί! Νταλί! Εικόνες περίεργες, αλλοιωμένες κι ανάκατες, σαν βγαλμένες από όνειρο… Σκάλες καμωμένες από σκυλάκια, τηλεκατευθυνόμενα κεφάλια του Πρίγκιπα Καρόλου, ψάρια με φωτογραφική μνήμη που αποθηκεύουν την εξέλιξη του παιχνιδιού, βιονικά πλάσματα σε τοστιέρες, χνουδωτά λαγουδάκια power-ups, φονικές μαρμίτες, φανταστικές εξέδρες του Escher που ανεβοκατεβαίνουν στο κενό χωρίς λογική…

Όλα αυτά ενσωματώνονται άψογα με τους μηχανισμούς του παιχνιδιού- η δυναμική αυτή είναι το μυστικό, όχι απλά ο σουρεαλισμός. Τα σκυλάκια που συνθέτουν τα σκαλιά με τα κορμιά τους, εξαφανίζονται όταν μπει ο Head στο δωμάτιο… γνωρίζουν καλά την συνήθεια αυτών των πλασμάτων να τους πατικώνουν το κεφάλι και δεν έχουν καμία όρεξη να το υποστούν όπως κάνει ο Heels. Αυτόματα, ένας γρίφος λογικός, ένα πρόβλημα εμφανίζεται: πρέπει λοιπόν να μπείτε με τον Heels μόνο στο δωμάτιο. Ο Head πρέπει να περάσει από κάπου αλλού και να βρεθεί ίσως πιο μετά πάλι με τον Heels. Ζιγκ-ζαγκ. Σε ένα σημείο θα χρειαστείτε τον Head για να σταματήσετε τους εχθρούς- ρίχνοντας με το ειδικό του όπλο, λαχταριστά ντόνατς στα πρόσωπά τους κι αναγκάζοντάς τους φυσικά να σταματήσουν επιτόπου για να τα γλύψουν. Πιο μετά θα χρειαστείτε τον Heels για να μεταφέρετε στην τσαντούλα του κάποιο αντικείμενο που σας κλείνει τον δρόμο. Μαθήματα άρτιου, δημιουργικού, ευφυούς σχεδιασμού.

Ο John σκέφτηκε την ιδέα με τους δύο ήρωες που συνδυάζουν ξεχωριστές ικανότητες, όταν είδε ένα ντοκιμαντέρ με ζώα που τα χαρακτηρίζει μια σχέση συμβίωσης και δεν μπορεί το ένα χωρίς το άλλο. Πόσο εύκολα έρχεται η έμπνευση όταν έχει κανείς φαντασία- από τα πιο απλά πράγματα. Ο Bernie είχε σκεφτεί κάτι παρόμοιο από ένα επεισόδιο του Planet of the Apes: ένας γορίλας με σπασμένα χέρια κι ένας άνθρωπος με σπασμένα πόδια έπρεπε να συνεργαστούν για να επιβιώσουν… ο άνθρωπος ανέβηκε στην πλάτη του γορίλα κι έτσι μπόρεσαν να τρέξουν από τους κακούς. Είδατε πόσο σημαντικό είναι να συνεργαζόμαστε και πώς πρέπει να αξιοποιούμε τις διαφορές μας αντί να τις χρησιμοποιούμε για να μαλώνουμε μεταξύ μας;

«Καλά-καλά, δεν αφήνεις το κήρυγμα και το ψυχωφέλιμο;».

Ναι-ναι, σωστά. Οι δύο αυτοί φίλοι λοιπόν είχαν επηρεαστεί από το Knight Lore της Ultimate, το πρώτο παιχνίδι με γρίφους και ισομετρική άποψη που ήταν πολύ διάσημο τότε. Είχαν μάλιστα φτιάξει ένα ακόμα παιχνίδι παρέα, το Batman. Το Head over Heels όμως (που παραλίγο να ονομαστεί Foot and Mouth), ήταν ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια που κυκλοφόρησε η Ocean, το κορυφαίο ίσως για τον αείμνηστο Spectrum με τα 301 αξέχαστα δωμάτια-γρίφους του κι ένα από τα αγαπημένα του ‘Flashback’…

«Flashback; Τι’ν’τούτο πάλι;».