Rick Dangerous

Η Πλατφόρμα που Εκδικείται κι ο Κίνδυνος που δεν Σώζει
(Αρχική δημοσίευση: Ιούνιος 2002, Computer Games Magazine #24)

Ηταν η ώρα της εκδίκησης…

Ο Rick είχε δείξει μεγάλη υπομονή τους τελευταίους μήνες: με εγκράτεια παρακολουθούσε εκείνη την καταραμένη στήλη να αναφέρεται ξανά και ξανά σε παλιά adventures και role-playing, αγνοώντας επιδεικτικά τις άλλες κατηγορίες της Χρυσής Δεκαετίας. Γιατί άραγε δεν είχε μιλήσει κανείς για το Turrican ή για το Prince of Persia ή το Saboteur; Τα platforms είχαν αφήσει με τον δικό τους τρόπο εποχή, ήταν πρωτοπόροι και θα αποτελέσουν σημεία αναφορές για δεκαετίες μετά. Είχαν μεταφερθεί στις περισσότερες πλατφόρμες της εποχής- από τους θρυλικούς οκτάμπιτους μέχρι το δίδυμο Atari και Amiga, μέχρι τις κονσόλες και τα PC. Γιατί λοιπόν αυτή η υποκρισία και ο χλευασμός;

Ο Rick υπέθετε ότι κάτι είχε να κάνει η πολυετής πια μανία του Ακατανόμαστου Συντάκτη με κόσμους μάγων και δράκων και ξωτικών… Αυτό δεν ήταν όμως δικαιολογία- υπήρχε ένα ιερό καθήκον, μια υποχρέωση να γίνονται αναφορές σε όλα τα παιχνίδια, είτε ήταν παιχνίδια ‘σκέψης’, ‘ρόλων’ ή ‘δράσης’. Σαν εκπρόσωπο ς λοιπόν των αγνοημένων παιχνιδιών, είχε αποφασίσει να εκδικηθεί με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο.


Καθώς προχωρούσε στους μακρουλούς διαδρόμους, βαθιά μέσα στο γυάλινο, μυστήριο κτίριο, ο Rick κοιτούσε αριστερά και δεξιά τους πίνακες και τις προτομές από τους διάφορους ήρωες παιχνιδιών. Κοντοστάθηκε λίγο σε ένα άγαλμα της Lara Croft, χαμογέλασε υποτιμητικά και μουρμούρισε ‘ερασιτέχνες…’. Ο αποφασισμένος εκδικητής συνέχισε να προχωρά προς το κέντρο του δαιδαλώδους λαβύρινθου, μα δεν μπορούσε παρά να απορήσει με την κατάντια του κόσμου των computer games στο έτος 2002.

Ο Rick είχε ένα όνομα για όλα τα παιχνίδια της εποχής- ήταν λίγο υπεροπτικό εκ μέρους του αλλά εν μέρει είχε δίκιο όταν τα αποκαλούσε ‘δειλά’. Γιατί το Rick Dangerous, εκείνο το αγαπημένο platform της Core Designs που είχε κυκλοφορήσει το 1989 από τη Firebird, το θυμόμαστε πάντα λόγω της μεγάλης δυσκολίας του και κυρίως επειδή δεν μπορούσατε να σώσετε το παιχνίδι. Για όσους από εσάς διαβάσατε σήμερα για πρώτη φορά στην ζωή σας τη φράση ‘Rick Dangerous’, τότε δικαιολογήστε που δεν καταλαβαίνετε αληθινά πόσο καταστρεπτικό ήταν αυτό…

Το παιχνίδι ήταν ένα πολύ όμορφο και απλό platform, χωρίς ουσιαστικό scrolling, το οποίο διαδραματιζόταν χρονικά το 1942 και τοπικά σε εξωτικούς χώρους- από τον Αμαζόνιο στην Αίγυπτο και από εκεί σε γερμανικά κάστρα και σιλό πυραύλων. Ο περιπετειώδης αρχαιολόγος έμπαινε από τη μια πλευρά της οθόνης και έπρεπε να φτάσει στην άλλη άκρη για να προχωρήσει στην επόμενη και ούτω καθεξής- μέχρι να φτάσει στο τέλος του επιπέδου. Μαζί του είχε ένα ραβδί που ακινητοποιούσε τους εχθρούς του για λίγα δευτερόλεπτα, ένα εξάσφαιρο και μερικές δεσμίδες δυναμίτη που ανανέωνε που και που. Το πρόβλημα ήταν πως αυτή η διαδικασία, του ‘να φτάσει στην άλλη άκρη της οθόνης’ δηλαδή, δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου απλή υπόθεση. Πρώτον, υπήρχαν διάφοροι αντίπαλοι (ιθαγενείς, ναζί, μούμιες.. ανάλογα με το επίπεδο) που περιπολούσαν στις περισσότερες οθόνες. Και δεύτερον, υπήρχαν παγίδες… πολλές… πάρα πολλές παγίδες. Κάντε τώρα την εξίσωση στο μυαλό σας και θα καταλάβετε: κανένα save… πολλές παγίδες… κανένα save… έξι σφαίρες… κανένα save… το πιάσατε ή ακόμα;

Για να το πούμε ακόμα πιο ωμά, το Rick Dangerous ήταν το συνώνυμο της λέξης ‘δύσκολο’ και ‘ανελέητο’. Επρεπε να απομνημονεύσεις τις κινήσεις των εχθρών, να συντονίσεις (με ακρίβεια κλάσματος του δευτερολέπτου) τα άλματα με τα δρομολόγια των φρουρών και τις κινήσεις των πλατφόρμων. Να σκεφτείς σοφά και να φροντίσεις ότι μέχρι και η τελευταία σφαίρα δεν θα πάει χαμένη. Να μάθεις ακριβώς που θα σταθείς σε κάθε σου βήμα, καθώς λίγα μόνο pixel ήταν συχνά η διαφορά μεταξύ ενός χαμογελαστού Rick κι ενός σουβλισμένου Rick. Παλούκια, κοντάρια, καρφιά, τρύπες, σουβλιά, βράχοι, βλήματα, σχάρες, χάσματα, κορμοί, βέλη… όλα συνωμοτούσαν με έναν ύπουλο μα αρμονικό τρόπο για να σας κάνουν να χάσετε και να προσπαθήσετε ξανά και ξανά.

Το Rick Dangerous όμως, εκτός από δύσκολο ήταν και απίστευτα εθιστικό και διέθετε εκείνο το σπάνιο χάρισμα που λίγα παιχνίδια έχουν- να μαγνητίζουν τον παίκτη και να μην τον αφήνουν να τα παρατήσει και να φύγει. Ηταν τα όμορφα γραφικά και ο έξυπνος σχεδιασμός των πιστών; Ο συμπαθητικός ήρωας που τόσο έμοιαζε στον Indiana Jones- ο οποίος ήταν πολύ πιο δημοφιλής τότε; Ή μήπως ήταν απλά η υπόσχεση της ικανοποίησης όταν μετά από δεκάδες ώρες, εκατοντάδες restarts και χιλιάδες ζωές, θα βλέπατε ίσως την τελική οθόνη του παιχνιδιού; Ότι χωρίς saves- μόνο με ατσαλένια νεύρα και άψογα αντανακλαστικά (και με ένα λιωμένο Tomahawk ή τα λασκαρισμένα, πια πλήκτρα Q, A, O, P) είχατε κάνει αυτό που λίγοι μόνο μπορούσαν;

Ο,τι και να ήταν αυτό το ‘κάτι’, το Rick Dangerous σημείωσε τόσο μεγάλη επιτυχία που την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το Rick Dangerous 2. Ο Rick είχε πια μια πιο φουτουριστική στολή, λέιζερ αντί για πιστόλι και βόμβες αντί για δυναμίτη. Οι πίστες και οι εχθροί ήταν κι αυτοί διαφορετικοί, αλλά το gameplay ήταν το ίδιο καθηλωτικό- κάνοντας το Rick Dangerous 2 ένα από τα λίγα sequels που ήταν καλύτερο από τον προκάτοχό του. Αφήστε που υπήρχε η έξτρα πρόκληση του κρυφού, πέμπτου επιπέδου που εμφανιζόταν μόνο αν είχατε ολοκληρώσει τα τέσσερα προηγούμενα! Δεν χρειαζόταν και πολύ… ο Rick είχε περάσει στην ιστορία των computer games και το σπάνιο δείγμα gameplay που παρουσίαζε, απίστευτα δύσκολο και καθηλωτικό μαζί, έγινε παροιμιώδες.

Όπως και όλα τα σοφά και μεγάλα παιχνίδια που έχουν τιμήσει την στήλη με την παρουσία τους, έτσι και το Rick Dangerous έχει να μας προσφέρει ένα ηθικό δίδαγμα… ένα σκληρό δίδαγμα: έχουμε γίνει κακομαθημένοι, φίλοι αναγνώστες και αδελφοί gamers! Αν δεν κάνουμε save κάθε πέντε βήματα δεν μπορούμε να τερματίσουμε ένα παιχνίδι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αφού καταφέρουμε να δούμε το τελικό cut-scene και τα credits, κοκορευόμαστε και καυχιόμαστε ότι είμαστε μεγάλοι και τρανοί, ενώ στην ουσία την δουλειά την έχουν κάνει τα save files. Πια, δεν πρέπει να έχεις άψογα αντανακλαστικά, παρατηρητικότητα, φαντασία ή ευρηματικότητα για να τελειώσεις ένα action ή ένα adventure- απλά μπόλικο χρόνο και πολλά megabytes αποθήκευσης στον σκληρό.

Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του Rick καθώς έμπαινε σιωπηλά μέσα στο μουντό δωμάτιο. Η αίθουσα αυτή βρισκόταν στο κέντρο του τεράστιου γυάλινου κτιρίου και φιλοξενούσε έναν περίεργο υπολογιστή. Μέσα στα φανταστικά κυκλώματα του αλλόκοτου μηχανήματος, ήταν αποθηκευμένες όλες οι σωσμένες θέσεις, όλων των παιχνιδιών που έχουν γίνει ποτέ στον κόσμο. Η καταστροφή ενός τόσο σημαντικού και μοναδικού αντικειμένου, θα έφερνε το χάος και τον πανικό στις ζωές των κακομαθημένων και μαλθακών gamers του κόσμου.

Ο Rick δεν μπορούσε να μην χαμογελάσει πονηρά καθώς άναβε το φυτίλι του τελευταίου του δυναμίτη- είχε δυσκολευτεί πολύ να φτάσει μέχρι εδώ, στο μεγαλύτερο μυστικό των παιχνιδιών που αγνοούν οι άνθρωποι/παίκτες.

΄Για να σας δω τώρα χωρίς save…’, ψιθύρισε κι έτρεξε έξω για να σωθεί από την τρομερή έκρηξη.