Street Fighter

Η Κληρονομιά του Πρώτου Πολεμιστή
(Αρχική δημοσίευση: Φεβρουάριος 2003, Computer Games Magazine #31)

«Από τα δάση της Σρι Λάνκα μέχρι τα ανεμοδαρμένα υψίπεδα της Σκοτίας, από τα βρώμικα στενάκια του Λας Βέγκας μέχρι τις ζούγκλες της Βραζιλίας, οι Street Fighters συγκεντρώνονται για να δείξει ο καθένας τις μαχητικές του ικανότητες. Είτε για εκδίκηση, για δόξα, για τιμή ή από ανάγκη, οι άντρες και οι γυναίκες μάχονται μάχονται με τους καλύτερους του κόσμου… καλώς ήρθατε στον κόσμο του Street Fighter, όπου ο κίνδυνος, η περιπέτεια και δόξα σας περιμένουν… αν το θέλετε».


Μια αρκετά νερόβραστη εισαγωγή από το βασικό rulebook του Street Fighter (του pen & paper role-playing!). Αναρωτιέται κανείς: ένας κόσμος όπου οι ελίτ λύνουν τις διαφορές τους με μπουνιές και κλωτσιές και όχι ένα AΚ-47, φαντάζει τουλάχιστον γελοίος. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, το franchise του Street Fighter να έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα δημοτικότητας και διάδοσης; Πώς γίνεται κάτι το τόσο μπανάλ και τετριμμένο να έχει γεννήσει δεκάδες τίτλους, από arcades (ο Θεός να τα συγχωρέσει), οκτάμπιτα και δεκαεξάμπιτα της δεκαετίας του 80, μέχρι σε PC και σχεδόν όλες τις κονσόλες και handhelds; Έχουν κυκλοφορήσει αρκετά pen & paper RPGs, ταινίες με ηθοποιούς αλλά και manga. Και όλα αυτά από πού;

Μερικοί θα πουν ότι η αρχή έγινε με το Yie Ar Kung Fu της Konami- πάμε 18 χρόνια πίσω δηλαδή σε ένα υποτυπώδες fighting με τρεις επιθέσεις και μηδενικές αμυντικές κινήσεις. Άλλοι θα επιμείνουν ότι η αρχή έγινε το 1984 με το Karate Champ της Data East- το πρώτο παιχνίδι που έβαζε δύο παίκτες να αλληλοδέρνονται στην οθόνη. Η αλήθεια είναι όμως ότι τον πρώτο σπόρο τον φύτεψε ο Ryu το 1987… Το Street Fighter 1 κυκλοφόρησε σε όλα τα τότε γνωστά μηχανήματα (PC, Atari ST, Amiga, C64, Spectrum, CPC) και φυσικά σε coin-ops. Το στόρι έλεγε ότι ο Ryu και ο Ken είναι δύο μαθητές Shotokan που μόλις τελείωσαν την εκπαίδευσή τους από τον αείμνηστο δάσκαλο Gouken και αποφασίζουν να λάβουν μέρος σε αυτό το περίεργο και απίστευτα βίαιο παγκόσμιο πρωτάθλημα… εμ… ξύλου. Σκοπός τους είναι να φτάσουν τον υπερμαχητή Sagat στην Ταϊλάνδη, αλλά για να φτάσουν εκεί πρέπει πρώτα να νικήσουν τους πρωταθλητές σε τέσσερις άλλες χώρες (ΗΠΑ, Αγγλία, Κίνα και Ιαπωνία) και να νικήσουν τον μαθητευόμενο του Sagat, τον Adon (το πλήρες καστ τον άλλων κακών είναι Joe, Mike, Lee, Gen, Retsu, Geki, Birdie, Eagle).

Όντως, δεν υπήρχε κάτι το τρομερό εδώ: οι εκδόσεις στα home μηχανήματα ήταν μέτριες ενώ στις αίθουσες με τα ηλεκτρονικά μπορούσες να βρεις άπειρα άλλα fighting… άσε που υπήρχε και το Double Dragon με το «Αληθινό Σενάριο!», το scrolling και την μεγάλη ποικιλία σε εχθρούς, όπλα και κινήσεις. Υπήρχαν όμως σημαντικές καινοτομίες, με μεγαλύτερη εκείνη των ειδικών κινήσεων (που δεν υπήρχαν σαφώς σε όλες τις εκδόσεις του παιχνιδιού). Πέρα λοιπόν από τις κλωτσιές και μπουνιές… «συμβατικές φύσεως», μπορούσες για πρώτη φορά με κάποιους περίεργους συνδυασμούς, να κάνεις απίστευτα πράγματα! Κάτω, κάτω-μπροστά, μπροστά και γροθιά: Hadouken, το Fireball! Μπροστά, κάτω, μπροστά-κάτω και γροθιά: Shoryuken, το τρομερό Dragon Punch! Κάτω, κάτω-πίσω, πίσω και κλωτσιά: TatsuMakiSenPuKyaku («πείτε-το-δέκα-φορές-γρήγορα-αν-μπορείτε»), η ιπτάμενη κλωτσιά! Μπορεί να ήταν μόνο τρεις, αλλά οι ειδικές αυτές κινήσεις (που ήταν τόσο δύσκολες που αποτελούσαν ‘κρυφή γνώση’… μερικοί μάλιστα πίστευαν ότι δεν υπήρχαν), ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα του θρυλικού ‘παππού’ των Street Fighter. To gameplay μεταμορφωνόταν και τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο… με τις κινήσεις αυτές, ακόμα και ο πιο δύσκολος αντίπαλος μπορούσε να πέσει κάτω, φαρδύς-πλατύς. Το αρχικό Street Fighter λοιπόν, αφού έβαλε τα πρώτα θεμέλια, εξαφανίστηκε και η Capcom δεν θα ανέφερε ξανά τον Ryu παρά μόνο με τον ερχομό του 1991 και του Street Fighter 2.

Το σενάριο παρέμεινε περίπου το ίδιο. Οι δύο χαρακτήρες όμως έγιναν οκτώ: εκτός από τον Ryu και τον Ken, προστέθηκε ο Ρώσος παλαιστής Zangief, ο Αμερικανός πεζοναύτης Guile, ο Ιάπωνας παλαιστής σούμο Honda, ο Ινδός φακίρης Dhalsim, ο Δαίμων της Βραζιλίας Blanka και η μόνη κοπέλα της παρέας, η Chun Li. Ο μεγάλος κακός αυτή την φορά είναι ο στρατηγός M. Bison και τα τσιράκια του (πέρα από τον Sagat), ήταν ο Balrog ο μπόξερ (όχι ο δαίμονας) και ο Vega με τις λεπίδες-νύχια. Στο single-player λοιπόν, ο παίκτης έπρεπε πρώτα να νικήσει τους υπόλοιπους εφτά μαχητές, μετά τους τρεις σωματοφύλακες και τέλος, τον ίδιο τον Bison.

Στο two-player mode ήταν που γινόταν ο χαμός… γιατί κάθε χαρακτήρας είχε τις δικές του ειδικές κινήσεις και σύντομα κάθε παίκτης είχε τον δικό του αγαπημένου χαρακτήρα που μάθαινε απ’έξω κι ανακατωτά. Μόλις λοιπόν τελείωνε το single-player, άρχιζαν οι ατελείωτες μάχες μεταξύ των φανατικών… τουρνουά μετά το τουρνουά και διαγωνισμοί και συγκεντρώσεις για δεκάδες μάχες. Η Amiga γνώριζε τότε τις καλύτερες εποχές της και είχε καταφέρει με αυτό το παιχνίδι, κάτι το ασύλληπτο: να συγκεντρώνει σε ένα δωμάτιο διαμερίσματος περισσότερο κόσμο από όσο μάζευαν τα ηλεκτρονικά σε μια αίθουσα. Το Street Fighter 2 ή μάλλον το two-player mode του, έγινε ανάρπαστο.

Από τεχνικής άποψης, το Street Fighter 2 ήταν εξίσου εντυπωσιακό: οι χαρακτήρες ήταν ποικιλόμορφοι και τέλεια σχεδιασμένοι (είχαν μάλιστα κάποιο βάθος με το background που εξηγούσε τα κίνητρά τους), οι ειδικές κινήσεις ήταν ένα… ευχάριστο βάσανο (χωρίς αυτό να πει ότι ο χειρισμός δεν ήταν άψογος) και οι πίστες πολύχρωμες με μπόλικο animation από πίσω. Ο ήχος και η μουσική, επίσης βασικά στοιχεία του παιχνιδιού… όταν μπορούσες να τα ακούσεις πάνω από τις κραυγές χλευασμού ή/και πανηγυρισμού των παικτών. Με λίγα λόγια, το Street Fighter 2 ήταν περισσότερο ένα φαινόμενο, παρά ένα παιχνίδι: όσοι ήσασταν εκεί, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ. Μόνο που το σκέφτομαι, μου έρχεται να κατεβάσω την παλιά Amiga από το πατάρι για ένα ματσάκι!

Οι υπόλοιπες εταιρείες δεν έκατσαν, βέβαια, με σταυρωμένα τα χέρια βλέποντας την τεράστια εμπορική επιτυχία: τα Fatal Fury και τα Mortal Kombat μπήκαν κι αυτά στο ρινγκ και ακολούθησαν κι άλλα ονόματα από γνωστά franchise, από τους X-Men μέχρι άλλους ήρωες της Marvel. Η σειρά Street Fighter αναγκάστηκε κι αυτή να εξελιχθεί καθώς περνούσαν τα χρόνια (στον τομέα γραφικών αλλά και του gameplay) για να παραμείνει ανταγωνιστική κι έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες τίτλοι μέχρι στιγμής- κυρίως όμως για κονσόλες (Super Street Fighter, Alpha, Turbo, Ex, Gold Editions, 1, 2, 3 και πολλές εκδόσεις που θα χρειαστεί άλλη μια σελίδα για να τις αναφέρουμε).

Όλα όμως αυτά (και άλλα πολλά, από το Tekken 9 Turbo μέχρι το Dead or Alive Hockey with Nude Girls), έχουν τις ρίζες τους στο πρώτο, πρώτο παιχνίδι, στο Street Fighter του 1987 που πολλοί ξέχασαν- το Flashback όμως, όχι! Κι ελπίζουμε, ούτε κι εσείς…