Eye of the Beholder

H Τριλογία του Μεγάλου Ματιού

(Αρχική δημοσίευση: Απρίλιος 2003, Computer Games Magazine #33)

Το Dungeon Master της FTL ήταν το πρώτο RPG που παιζόταν σε real-time και όχι σε γύρους όπως έκαναν προγενέστεροι τίτλοι (όπως το Bard’s Tale). Εχουμε ήδη όμως αποδώσει φόρο τιμής και στα δύο αυτά μεγάλα παιχνίδια… έχουμε επίσης αναφερθεί στο πρώτο παιχνίδι της θρυλικής σειράς των Silver Box, το Pool of Radiance, που χρησιμοποιούσε βασικούς μηχανισμούς του δημοφιλούς συστήματος Dungeons & Dragons. Ήρθε λοιπόν η ώρα να θυμηθούμε το παιχνίδι εκείνο που κατάφερε να τα συνδυάσει όλα, με ένα εκπληκτικό περιτύλιγμα πανέμορφων γραφικών και απίθανου συστήματος μάχης, αντικειμένων και μαγείας.

Το Eye of the Beholder είναι πολύ απλό και πραγματικά τίποτα παραπάνω από ένα παλιό, καλό dungeon crawl… μόνο που ο χώρος γύρω σας είναι πάρα πολύ όμορφα και πολύχρωμα σχεδιασμένος και φυσικά δεν είστε μόνος. Αρχικά δημιουργείτε μια ομάδα τεσσάρων μελών, φτιάχνοντας τους χαρακτήρες από την αρχή: πρώτα επιλέγετε την φυλή (από human dwarf, elf, half-elf, gnome και halfling), μετά την κλάση (από paladin μέχρι thief, illusionist, fighter και τα υπόλοιπα γνωστά), βάζετε τους πόντους στα έξι κλασσικά χαρακτηριστικά (STR, DEX, CON, INT, WIS και CHA) και αυτό ήταν όλο. Η σφαγή αρχίζει.

Το μεγάλο ατού του παιχνιδιού ήταν ο έξυπνος σχεδιασμός και το απλό, λειτουργικό interface: το inventory είναι κομψό, με πολλά όμορφα αντικείμενα, όπλα και πανοπλίες, το σύστημα μαγείας πολύ φιλικό και χρησιμοποιεί τα πασίγνωστα spells του D&D (Magic Missiles και Cure Light Wounds). Δεν ήταν τόσο ριζοσπαστικό όσο το rune system του Dungeon Master, αλλά ήταν απίστευτα οικείο και πολύ πιο εύκολο στην χρήση. Και φυσικά υπήρχαν εκείνες οι δύο ακόμα θέσεις στην ομάδα για NPCs που θα βρίσκατε στον δρόμο, πρόθυμους να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τις δικές σας. Το σενάριο ήθελε την ηρωική παρέα σας να έχει σταλεί από τους λόρδους της πόλης Waterdeep για να εξερευνήσουν τους υπονόμους. Απλά πράγματα… περισσότερο μια πρόφαση για ένα dungeon crawl παρά σενάριο για Όσκαρ. Αλλά πραγματικά το Eye of the Beholder δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Με μια άρτια εκτέλεση κι ένα καλό σχεδιασμό επιπέδων, με τα δεκάδες τέρατα, γρίφους, αντικείμενα και spells, απλά δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις από την οθόνη. Η μάχη ήταν γρήγορη (υπερβολικά γρήγορη όταν σε περικυκλώνουν kobolds), η ατμόσφαιρα πειστική και ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο αρνητικό για αυτό το αγαπημένο παιχνιδάκι. Ίσως μόνο το ότι ήταν πολύ μικρό. Α, ναι… και το ότι εξαιτίας του έμεινα στα Αρχαία…

Το Eye of the Beholder II: The Legend of Darkmoon ήταν ένα σαφώς ανώτερο παιχνίδι. Όχι φυσικά λόγω των αρχικών εξωτερικών τοποθεσιών, ούτε και λόγω των πιο υψηλών levels που έφταναν οι χαρακτήρες σας. Απλά υπήρχε ένα σενάριο που ακολουθούσε την πλοκή του παιχνιδιού και πολλές έντονες συναισθηματικά σκηνές και μπόλικα cut scenes. Με άλλα λόγια, έδινε περισσότερη έμφαση στην αφήγηση της ιστορίας, παρά στο ξέφρενο hack ‘n’ slash. Σαφώς παρέμενε dungeon crawl χωρίς διαλόγους και αποστολές- απλά συμβάδιζε όμορφα με τις εξελίξεις του σεναρίου. Ο ίδιος ο Khelben Arunsun, Blackstaff of Waterdeep σας αναθέτει να βρείτε την Amber, μια κατάσκοπο (άντε ανιχνεύτρια, πάντως όχι «πρόσκοπο»), την οποία είχε στείλει για να εξακριβώσει τι γίνεται στον μυστήριο ναό Darkmoon… και που δεν γύρισε ποτέ για να αναφέρει. Οι δύο φιλικοί ιερείς που σας καλωσορίζουν, αποκαλύπτονται γρήγορα και η κατάβαση στα έγκατα κάτω από τον ναό αρχίζει. Στο τέλος, μετά από άπειρους διαδρόμους, γρίφους, παγίδες, teleporters και πολλά-πολλά δυνατά «ζώα» και τέρατα (basilisks, catoblepas, μέχρι και beholders), φτάνετε στον Draggore, τον κόκκινο δράκο. Πολύ πιο ανεπτυγμένο, ευρύ και καλοστημένο, το ΕοΒ ΙΙ ήταν ένας άξιος διάδοχος.

Το ίδιο δεν θα μπορούσε να ειπωθεί για το τελευταίο μέρος της τριλογίας, το Eye of the Beholder III: Assault on Myth Drannor (1992). Ίσως γιατί την ανάπτυξη δεν την είχε αναλάβει η Westwood όπως τα προηγούμενα παιχνίδια, αλλά η ίδια η SSI… Αν και το τρίτο ΕοΒ διαδραματιζόταν σε ένα από τα πιο διάσημα μπουντρούμια των Forgotten Realms, το παιχνίδι δεν είχε την αξία των προηγουμένων. Παρά την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη της τεχνολογίας, η SSI προτίμησε να μείνει στην ίδια συνταγή του παιχνιδιού, κάνοντας πολύ επιφανειακές αλλαγές: τώρα μπορούν να επιτεθούν και οι χαρακτήρες στην δεύτερη γραμμή με melee όπλα (αν ήταν αρκετά μακριά), υπήρχαν περισσότερες εξωτερικές τοποθεσίες και έντονο respawn των τεράτων… εκεί που νομίζατε ότι είχε καθαρίσει η περιοχή, όλο και κάποιος Skeletal Archer θα ξεφύτρωνε. Η Westwood εντωμεταξύ, πήρε τις ιδέες που είχε συγκεντρώσει κι έφτιαξε σύντομα τη δική της έκδοση, ονομάζοντάς την Lands of Lore. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, ένα άλλο Flashback.

Πρόσφατα έμαθα ότι ένα από τα παιχνίδια που θα έβγαιναν για το Atari LYNX, λίγο πριν αφανιστεί, ήταν το Eye of the Beholder, που θα κυκλοφορούσε μάλιστα σε cartridge των 512ΚΒ. Τον τελευταίο Δεκέμβριο μάλιστα, κυκλοφόρησε και το Dungeons & Dragons: Eye of the Beholder, για το μικρό «θαύμα» της Nintendo, το GameBoy Advance. Πού οδεύουμε; Αυτό που κάποτε η Amiga μου και το 1084S πάσχιζαν να παίξουν, ένα ιαπωνικό gadget τώρα δείχνει να χαμογελάει υποτιμητικά μαζί του. Ένα παιχνίδι που μας είχε κρατήσει κολλημένους στην οθόνη του υπολογιστή, τώρα θα μπορούμε να το παίζουμε και στο λεωφορείο καθώς πηγαίνουμε στη δουλειά. Θα περίμενε όμως κανείς με αυτές τις απίστευτες τεχνολογικές εξελίξεις, ότι θα βρισκόμασταν σε ένα επίπεδο που κάθε λίγο θα έβγαιναν και παρομοίως συγκλονιστικοί τίτλοι, παιχνίδια με φαντασία και δημιουργικότητα, έξυπνες ιδέες και ακόμα πιο έξυπνη υλοποίηση. Αλίμονο όμως: τι να το κάνεις το πανίσχυρο ιαπωνικό gadget όταν ο χώρος βρίθει από remakes, revamps, re-releases και αναμασημένα πράγματα;